ZAVRŠAVANJE DVADESETOG VEKA
Knjiga koja stereografski ujedinjuje prethodna prozna ostvarenja Vladana Matića, a u kojoj se u fantazmagoriji i (anti)utopičnosti akumuliraju sva prethodna iskustva svojevrsnog nomadizma, psihogeografije i civilizacijskog hedonizma, a imaginacija i dalje nestrpljivo “žudi za osvajanjem prostora, za promenom prostranstava koja stvara i kojim se kreće” (V. Pavković). Ova hibridna proza, koja u piščevom protivžanrovskom izboru prednost daje fragmentu, fantazmi, zapisu, snu, belešci, fotografiji i montaži, ali i mnoštvu plutajućih glasova i svedočanstava, sasvim je apartan doživljaj izlaska iz jednog minulog veka svojstven Matićevoj poetici poigravanja sa pripovedačkim horizontom očekivanja. S jedne strane, čitalac će se susresti sa bezvremenim ritmom sećanja, koja uokviruju konkretizovane epizode sa teškim vazduhom svakodnevice dok sa druge, poput nedostajućih delova slagalice, vizualizacija narativa – te slike-bića – formiraju intimnu kartografiju pisca, onu beskrajnu panoramu nepreglednih iskustava i osvajanja prostranstava; u tim iskustvima ono što se podrazumeva izjednačava se sa onim što je nedodirljivo, intuitivno i imaginativno, kao i sama ova knjiga koja se opire čvrstim žanrovskim i semantičkim okvirima i, u dijalogu sa svim prethodnim delima ovog pisca, ostvaruje sopstveni nomadizam.
