STRANCI KOJI NAS MRZE
Koji su razlozi direktne mržnje neke strane države, odnosno njene vlasti i vladara, prema srpskom narodu? To je složeno pitanje koje zahteva i složen odgovor. Reč je o procesu koji je doveo do toga da Srbi steknu poseban položaj u toj konstruisanoj „evropskoj državi“. Srbi su za zapadnu civilizaciju jednostavno narod koji se mnogo razlikuje. Antisrbizam (ili srbofobija kako su ga nekada zvali) je, kako je primetio Milorad Ekmečić, „samo rukavac rusofobije“. I procese mržnje prema srpskom narodu treba pratiti i u tom kontekstu. Ipak, stvari su složenije.
Sva ova netrpeljivost i prezir iz inostranstva izgubio je značaj tokom postojanja obe Jugoslavije, kao zemlje svih Srba na Balkanu, a posebno socijalističke SFRJ.Više nije tokom raspada SFRJ devedesetih bilo moguće reći da se srpski narod bori za nacionalno oslobođenje i ujedinjenje, zato što su protiv Srba i Srbije bile mlade, često u totalitarizmu stvorene, ali priznate i državama nagrađene nacije, koje su Srbiju predstavljale kao kolonijalnu silu, a Srbe kao zatucane fanatike, koji ne žele da budu građani (tj. da se asimiluju u nove državne nacije).Bilo je to vreme euforije zbog pobede SAD i saveznika protiv evropskog Istoka u Hladnom ratu. I vreme uverenja da je nacija prevaziđena, a istorija „završena“. Zato se i dogodilo da se u vreme rata u Bosni i Hercegovini početkom devedesetih godina prošlog veka, protiv Srba i Srbije ujedine SAD, Ruska Federacija, EU, Turska, Iran i Libija. A da ostale države budu neprijateljski neutralne.Srbi su devedesetih, u vreme međunarodnih sankcija, mogli da računaju na simpatije samo nekoliko naroda (Španaca) i podršku otpadnika, Zimbabvea ili Venecuele.Danas više nije tako, Srbija je politički i privredni partner Kine, Rusije, Grčke, Španije i drugih stranih zemalja.Ipak, veliki deo tekovina srbofobije je ostao na političkoj sceni sveta. Neke velike zapadne sile nas, Srbe i dalje ne podnose i to šire kod svojih saveznika, samo zato što smo narod koji se mnogo nacionalno i politički razlikuje od drugih.Dr Čedomir Antić
Sva ova netrpeljivost i prezir iz inostranstva izgubio je značaj tokom postojanja obe Jugoslavije, kao zemlje svih Srba na Balkanu, a posebno socijalističke SFRJ.Više nije tokom raspada SFRJ devedesetih bilo moguće reći da se srpski narod bori za nacionalno oslobođenje i ujedinjenje, zato što su protiv Srba i Srbije bile mlade, često u totalitarizmu stvorene, ali priznate i državama nagrađene nacije, koje su Srbiju predstavljale kao kolonijalnu silu, a Srbe kao zatucane fanatike, koji ne žele da budu građani (tj. da se asimiluju u nove državne nacije).Bilo je to vreme euforije zbog pobede SAD i saveznika protiv evropskog Istoka u Hladnom ratu. I vreme uverenja da je nacija prevaziđena, a istorija „završena“. Zato se i dogodilo da se u vreme rata u Bosni i Hercegovini početkom devedesetih godina prošlog veka, protiv Srba i Srbije ujedine SAD, Ruska Federacija, EU, Turska, Iran i Libija. A da ostale države budu neprijateljski neutralne.Srbi su devedesetih, u vreme međunarodnih sankcija, mogli da računaju na simpatije samo nekoliko naroda (Španaca) i podršku otpadnika, Zimbabvea ili Venecuele.Danas više nije tako, Srbija je politički i privredni partner Kine, Rusije, Grčke, Španije i drugih stranih zemalja.Ipak, veliki deo tekovina srbofobije je ostao na političkoj sceni sveta. Neke velike zapadne sile nas, Srbe i dalje ne podnose i to šire kod svojih saveznika, samo zato što smo narod koji se mnogo nacionalno i politički razlikuje od drugih.Dr Čedomir Antić
