UZEMLJENJE TAMO GORE
Ljubav – u mnogim svojim tajanstvenim ili očiglednim pojavnostima – jeste vezivno tkivo, potka svih priča Uzemljenja, mada se (slučajno ili namerno?) kao reč nigde direktno ne pominje. Ali zato nekakav dragoceni aristokratski prsten prošeta s vremena na vreme ovim tekstom, kao i zagonetna keramička statuica, navodeći na pomisao kako se u obličju nesvakidašnjeg romana ovde izlaže hronologija jednog geografskog segmenta sa vojvođanskih prostora. Bez pristrasnih zapažanja, ličnih uspomena ili sudova, koliko je to bilo moguće.
Verovatno može i tako da se posmatra ovo štivo, premda je sama forma izlaganja od sekundarnog značaja. Namera je autorova sasvim očigledna: da se kroz više različitih stilskojezičkih kazivanja ili priča, koje obuhvataju nekoliko proteklih vekova i čitavu galeriju likova (pri čemu se ne da razlučiti kojima bi od opisanih i imenovanih mogla dopasti titula „glavnih junaka“), u reskim i šturim, pomalo ishitrenim potezima ocrtaju delići iz života stanovnika nekadašnjeg švapskog naselja Filipova, a današnjeg Bačkog Gračaca. Čitav spektar „malih“ ljudskih sudbina, različitih nacionalnih, društvenih i konfesionalnih pripadnosti tvori višedimenzionalnu sliku posle čijeg se sagledavanja teško ostaje ravnodušan. U sudaru tragizma i humora, realnog i izmišljenog, paperja i (posle)ratnih krvarenja odvijaju se predočena svedočenja, nimalo ne težeći da budu svete istine, istorijski aksiomi ili pouke.Naprotiv – tek beleg i spomen na pojedince, porodične zajednice i jedno prohujalo doba što se iz današnje perspektive čini poput neproživljenog, teškim usudima poremećenog sna. Osma i završna priča „Groblje slonova“ pokušaće pod oblandom od sedam kratkih epizoda da razjasni ili dopiše ponešto u šupljikavom, iskrzanom pripovedačkom toku čiji je glavni naum da se međurečje Tise i Dunava, a pogotovo ljudi sa tih prostora, što jasnije čitaocu sami otkrivaju kroz govorni jezik, tradicionalno nasleđe, naknadne spoznaje ili dela. Da li se i koliko u tome uspelo – neka prosuđuje budućnost i dobronamerni čitalac.
Verovatno može i tako da se posmatra ovo štivo, premda je sama forma izlaganja od sekundarnog značaja. Namera je autorova sasvim očigledna: da se kroz više različitih stilskojezičkih kazivanja ili priča, koje obuhvataju nekoliko proteklih vekova i čitavu galeriju likova (pri čemu se ne da razlučiti kojima bi od opisanih i imenovanih mogla dopasti titula „glavnih junaka“), u reskim i šturim, pomalo ishitrenim potezima ocrtaju delići iz života stanovnika nekadašnjeg švapskog naselja Filipova, a današnjeg Bačkog Gračaca. Čitav spektar „malih“ ljudskih sudbina, različitih nacionalnih, društvenih i konfesionalnih pripadnosti tvori višedimenzionalnu sliku posle čijeg se sagledavanja teško ostaje ravnodušan. U sudaru tragizma i humora, realnog i izmišljenog, paperja i (posle)ratnih krvarenja odvijaju se predočena svedočenja, nimalo ne težeći da budu svete istine, istorijski aksiomi ili pouke.Naprotiv – tek beleg i spomen na pojedince, porodične zajednice i jedno prohujalo doba što se iz današnje perspektive čini poput neproživljenog, teškim usudima poremećenog sna. Osma i završna priča „Groblje slonova“ pokušaće pod oblandom od sedam kratkih epizoda da razjasni ili dopiše ponešto u šupljikavom, iskrzanom pripovedačkom toku čiji je glavni naum da se međurečje Tise i Dunava, a pogotovo ljudi sa tih prostora, što jasnije čitaocu sami otkrivaju kroz govorni jezik, tradicionalno nasleđe, naknadne spoznaje ili dela. Da li se i koliko u tome uspelo – neka prosuđuje budućnost i dobronamerni čitalac.
