ČASOVNIČAR I SAČASNICI
Časovničar i sačasnici" Eliezera Papoa koje se bavi temama igre i postistorijskih priča. Ova knjiga je jedinstvena u mnogim aspektima, jer, kao što autor ističe, detaljnije opisivanje pojedinačnih partija igre je zabranjeno rezolucijom UPR-a. Osim toga, ova zbirka postistorijskih priča može se čitati i u ključu "vjenčanja teologije i psihologije". "Časovničar i sačasnici" predstavlja ne samo izuzetan sadržaj već i nekonvencionalan stil pisanja. Autor istražuje granice jezika i značenja, kombinujući prozni izraz i stih. Ova knjiga takođe naglašava ekumenizam i toleranciju među svojim likovima, čineći je osvežavajućom i inspirišućom za čitaoce.
„Detaljnije opisivanje toka pojedinačnih partija ove igre je zabranjeno rezolucijom 634 (Osuda slovenske najezde) UPR-a (Ujedinjena plemena i rodovi), te rezolucijama 1456 (O igrama koje izumiru), i 1456a (popravljena verzija, nakon primjedbe avarske delegacije, O igrama koje možda izumiru), te smo stoga bili prinuđeni da protokol igre naših odmoraša napišemo nevidljivim mastilom na poslednjim „bijelim” stranicama ove knjige.“
Časovničara i sačasnike različiti će čitatelji čitati na različite načine.
Treba ovdje spomenuti da se ova „zbirka postistorijskih priča“ može čitati i u ključu „vjenčanja teologije i psihologije“.
(…) To je rukopis dvojako drukčiji od većine izdanja na religijske teme štampanih kod nas.A zatim, on je i – kako je već nagoviješteno – stilom dobrano drukčiji od većine knjiga koje se bave srodnim temama. (…)Možda ipak ponajprije treba istaknuti činjenicu da se u Časovničaru i sačasnicima prepoznaje zbiljski ekumenizam i zbiljska tolerancija. Časovničar i sačasnici tolerantni su jedni prema drugima, a iz duha njihovih rasprava naslućuje se ekumenizam kao praksa, ne kao puka parola. To je zapravo najdobrodošlije osvježenje hic et nunc…(Muharem Bazdulj)I tako smo, čitajući Časovničara, i sami prošli kroz proces učenja.Formalna rešenja koja pisac preispituje, jezik koji dekonstruiše, sve su to simptomi potrage za oblikomkoji neprekinutom učenju, baš kao što je i zapoveđeno, treba dati u naše vreme.Poetičke tendencije Papinog rukopisa, poigravanje graničnim okolnostima usmeno-pisano, kombinovanje proznog izraza i stiha, ispitivanje jezika i granica njegovog značenja, to se moglo videti u ranije objavljenim Nesabranim pričama koje su hronološki nastale posle Časovničara i sačasnika, u Časovničaru su već naznačene.Pisac još nije dao konačni odgovor na pitanja odnosa forme i sadržaja, kao ni na, već pomalo otrcano pitanje o statusu pisane reči.Stvar je, međutim, u tome, što to shvatimo tek kada smo knjigu pročitali.A čitajući i učeći saučestvujemo u plemenitom i nadasve neophodnom poslu oko čoveka i njegove duše.(Gordana Todorić)
