FELJTONIST PROTIV TEOFILA
"U romanu 'Feljtonist protiv Teofila' Vasilija Radikića, putujemo kroz epohu koja obuhvata studentske nemire 1968. godine, raspad Jugoslavije i tranziciju. Kroz snažan otisak stvarnosti i elemente iracionalnog, Radikić dovodi u pitanje granice između realnosti i fikcije, nudeći čitaocima iskustvo markesovskog realizma i postmodernističkog pripovedanja. U ovom izazovnom romanu, junaci su istovremeno živi ljudi i književni likovi, stalno podvrgnuti sumnjičenju sopstvenog postojanja. Kroz različite stilizacije u svakom poglavlju, Radikić stvara raznovrsnu paletu tonova, od humora do tragedije, od burleske do poetičnosti. 'Feljtonist protiv Teofila' je više od književnog dela, to je umetnička igra stvarnog i fiktivnog, koja prožima čitalačko iskustvo nadstvarnosti."
Roman o jednoj epohi iz naše novije istorije, koju omeđuju studentska pobuna 1968, i raspad jugoslovenske države i tranzicija.
Bitna odlika Radikićeve proze je snažan otisak stvarnosti i istovremeno utisak iracionalnog i fiktivnog, koje u pitanje dovodi realitet u kome bivstvuju junaci. Priča se formira na nekoliko nivoa, i kroz doživljaj naratora ispreda se stvarnost markesovskog tipa. Postupak našega pisca blizak je magičnom realizmu, koji se pri novom čitanju otvara za postmodernistički tip pripovedanja u kome se junaci prikazuju i kao živi ljudi i kao književni likovi koji i realitet i sebe u njemu stalno podvrgavaju sumnji. U pitanju jeizazov igre stvarnog i fiktivnog, postupak transponovanja i tranzicije „postojećeg u nešto što je nepostojeće“, i natrag.U tom procesu artikuliše se nekoliko bitnih linija i slojeva, koji se organski prepliću i postoje paralelno, propušteni kroz sintezu realnog i fantastičnog kao osnovu proznog amalgama. Granica između fikcije i stvarnosti neprekidno se menja, i u suštini je reč o nekoj vrsti nadstvarnosti u kojoj su bitne komponente: osoben jezik, linija humornog i grotesknog, i naglašeno prisustvo tragičnog.Ratomir Rale DamjanovićUmetničku interpretaciju Radikić razvija tako da ona u svakom poglavlju dobija posebnu stilizaciju, to jest poseban kvalitet, što je čini i te kako raznovrsnom. Prvo poglavlje je u znaku humorično-satiričnih implikacija; poglavlje o đačkoj ekskurziji i o Teofilovoj prvoj ljubavi, koja će ostati neuzvraćena, dobija sentimentalno-melanholični ton, a poglavlja o sindikalnim sastancima i proslavama prelaze u burleskno-karnevalsku sliku sveta; njima je srodno poglavlje o kvazilingvističkim razmatranjima jednog od junaka romana, koje je oblikovano kao parodija i travestija, dok je poetička ideja o prustovskom traganju za izgubljenim vremenom pretvorena u njenu repliku i modifikaciju, što se može shvatiti kao eksplicitno određenje poetike ovog romana, utoliko što naznačuje mogućnost ne traganja i nalaženja „iščezlog vremena“, već obrnuto: da romaneskna naracija donese „brda sačuvanog vremena“.Prof. dr Stojan Đorđić
