IZIDINA KOPČA
Pripovedanje Slavice Garonje poseduje dva izrazita, kad razdvojena a kad isprepletena toka: jedan, autobiografski, intimistički, koji seže do intenzivnih sećanja na arkadijske predele predačkog života u današnjoj Hrvatskoj i uspomena iz detinjstva, uništenih ratom devedesetih i raspadom Jugoslavije, do dorćolskih i novobeogradskih veduta kao dinamične scene odrastanja i sazrevanja u turbulentnim vremenima političkih i društvenih promena, i drugi, proistekao iz autorkinog proučavanja istorije srpske književnosti, posebno književnosti žena, esejistički, dokumentaran, ili izmaštan uživljavanjem u dela i biografije prethodnica po peru i duhovnom srodstvu.
