ČOVEK IZ KUĆE NA BREGU

Prvi roman Borivoja Adaševića,Čovek iz kuće na bregu,oživljava na srpskoj proznoj sceni retko prisutno iskustvo literature kao jezičkog artefakta,kao umetnosti gustog rečeničnog tkanja koje se lepotom i individualnošću zvuka i ritma ,izvanrednom poetskom slikovitošću,isto koliko i značenjima koja grade tok pripovesti,nameće čitaočevoj mašti kao majstorski uobličen literarni univerzum.Priču o pristupu umetnostii odustajanju od nje, o ljubavnom gubitku kao iskustvu koje zahteva interpretativnu posvećenost da bi se otvorilo kao emotivno intenzivna faza koja je sastavni, pa i nužni deo procesa sazrevanja,o fortmativnim godinama mladića čija kontemplativna usamljenost krije potragu za smislom i vrednostima sopstvenog i tuđeg umetničkog stvaralaštva i njegovom funkcijom u uspostavljanju manje ili više čvrstih odredišnih tačaka naših života,tu priču Adašević pripoveda lirizovanim,artističkim,dakle sporim,zahtevnim narativnim glasom koji percepciju ove proze otežava i koči,čineći je istovremeno uzbudljivim i iznenađujuće lepim čitalačkim susretom.Čovek iz kuće na bregu je knjiga koja se čita više puta, koja se nosi sa sobom i iznova isčitava , koja puninu smisla, prevashodno posredovanog lepotom i poetičnošću forme,nudi-čak zahteva- i u naknadnom,fragmentarnom susretanju.Svim ovom kvalitetima ovaj kratki roman svrstava se u sam vrh naše savremene proze, gde za sebe nalazi jedno sasvim osobeno, usamljeno, a tim važnije i istaknutije mesto.